Op naar het volgende avontuur!

Hoe snel de tijd gaat... 2 jaar geleden kwamen we hier aan met een auto vol konijnen en een hele hoop spullen. En nu is het alweer tijd om te vertrekken, dit keer zonder konijnen maar met een hond, wat minder troep, en allebei weer een diploma rijker!

Ik kijk terug op een hele leerzame en leuke tijd in Zweden, en ik weet nu al dat ik de natuur hier het meest ga missen! Ik waardeer de rust en de vrijheid hier zo, de hertjes in de tuin, de wilde bessen en appeltjes overal... en ik zal zelfs de adder in de muur missen (hier ga ik zo op verder)!

Maar goed, wat is er een beetje gebeurd deze afgelopen maanden, en wat verwacht ik dat er zal gebeuren in de aankomende maanden.

Zoals in het vorige verslag te lezen was, waren wij beide aangenomen bij de internationale school in Linköping, dit werk hebben we 2 maanden voltijd volgehouden, waarna Michael echt weer verder moest met zijn studie (hij stond namelijk op het punt zijn diploma te gaan halen) en ben ik tijdelijk aangenomen als support en invaller, wat betekende dat ik mij vooral bezig hield met 2 klassen die wat extra hulp nodig hadden, en in het speciaal een aantal leerlingen die ik persoonlijk heb begeleid.
Dit was fijn omdat ik niet zo veel lessen hoefte voor te bereiden, zodat ik in mijn vrije tijd mijn thesis kon afronden.

Mijn thesis heb ik met veel succes afgerond! Wil je hier meer over lezen, gebruik dan deze link: http://www.ifm.liu.se/edu/biology/master_projects/2015/laura-van-zonneveld-1/
Na het geven van mijn eind presentatie heb ik een gesprek gehad met mijn begeleider Mats, hij vroeg mij of ik deze zomer ook in de dierentuin wilde werken, en dit keer zou ik officieel aangenomen worden (mijn eerste biologie assignment!!). Uiteraard zei ik daar geen nee tegen!
Het werk hield dit in: Ik zou de gedrags observaties van twee pasgeboren dolfijnen coordineren! De eerste 2 weken nadat de Dolfijntjes geboren zijn zijn ze heel kwetsbaar voor ziekte of ongelukken. Er is dus een heel team aangenomen om de dolfijnen 24 uur per dag in de gaten te houden. Alles wat we zagen (melk drinken, hoeveelheid ademhalen, activiteiten etc) werd ingevoerd in een tablet. Ik was aangenomen om ten eerste de software te testen en op te zetten, het team te trainen, de dolfijnen te observeren 9 uur per dag, en iedere dag de data te analyseren en vergelijken met normale waarden en dit te bespreken met de dierenarts. Ook coördineer ik het rooster van het hele team, was altijd aanwezig voor computer en tablet problemen en om alle observatie bijzonderheden samen te brengen in 1 conclusie. We hebben nu al een ontzettende database en ook een hoop film materiaal verzameld, dit kan dus wel goed gebruikt worden voor onderzoek, en ik neem het graag op me om hier een verslag over te schrijven samen met de dierenarts, mijn begeleider en het team, zodat deze informatie gebruikt kan worden door andere dolfinaria of in onderzoek naar gedrag van wilde dolfijnen.

Uiteraard was dit prachtig werk om te doen! Na een aantal weken van voorbereidingen en trainings dagen werd ik om 5 uur sochtens uit mijn bed gebeld, 1 van de dolfijntjes was geboren! Ik had mijn tassen al klaar staan en ben direct naar de dierentuin toe gereden waar in een wat stressvolle situatie nog vanalles geregeld moest worden. Direct zat ik 3 hele nachten en ochtenden met de observers het dolfijntje en de moeder in de gaten te houden, maar ook overdag was ik vaak aanwezig om te helpen met de software en de data.... best erg vermoeiend dus!

2 dagen later was het zover dat ook dolfijn Lyra zou gaan bevallen. De hele dag heb ik met de dierenarts bij haar gezeten... en na een paar uur wachten had ik toch maar besloten om naar bed te gaan om te slapen... ik sta op... kijk nog 1 keer naar Lyra... en.... ja hoor! Zie ik daar inees een stukje staart uitsteken!
De aankomende anderhalf uur hebben ik en de dierenarts iedereen gebeld... de show was zelfs nog bezig, en aangezien we de trainers ook waarschuwde, kun je je voorstellen dat de show niet helemaal zonder foutjes ging.
Ik heb alles gefilmd met mij GoPro (thanks mam en Michael!). Het staartje kwam er steeds meer uit, en na ruim een uur werd het complete dolfijntje eruit geperst, gevolgd door een wolk bloed en melk (net een horror film!).
Prachtig om te zien en bij te zijn!
Lyra werd direct in de pool bij Ariel en haar kalf gelaten, aangezien ze beste vriendinnetjes zijn. Zo leuk om de twee kleine dolfijntjes zo samen te zien zwemmen met de twee moeders ernaast! Lyra's kalfje was zo ontzettend mooi, heel groot en donker, en heel sterk en snel.

Dit ging prima voor 1,5 week, totdat er een gevecht plaats vond in de pool, 1 van de jongere dolfijnen (Pärla) speelt graag met de kleintjes, maar wilde dit keer de kleintjes niet terug geven en dat pikte de moeders niet... Ik bekeek dit hele tafereel met een andere observer... en probeerde de dolfijnen af te leiden door op het raam te tikken, en de trainers te vragen wat speeltjes in het bad te gooien... maar het was al te laat, Lyra's kalfje gedroeg zich ineens niet goed, en Lyra reageerde heel heftig, begon zelfs haar eigen kalf te bijten en te duwen.
Maar het kalfje was zwak en zakte naar de bodem, de dierenarts en alle anderen werden direct ingeschakeld en het kalfje werd het bad uitgehaald.
Melk en antibiotica werd gegeven, het leek nog wel even goed te gaan aangezien ze weer begon te zwemmen en goed adem te halen... en toen plotseling was het allemaal over... ze was niet meer.... bijna iedereen begon te huilen...
De volgende dag was ik bij de autopsie, geen tekens van een infectie of ziekte werden gevonden, en vrijwel geen tekens van letsel. Deze resultaten worden nog afgewacht, want hoogstwaarschijnlijk heeft ze per ongeluk een klap gehad tijdens het heftige gevecht die ochtend.
Echt zo sneu... vooral om te zien hoe Lyra reageerde, ze was ontzettend depressief.... lag plat op de bodem, Ariel (de andere moeder) kwam haar regelmatig troosten. Ze mag nu kiezen of ze in de show wil zijn of niet, en soms wil ze wel, soms niet, en soms is ze gewoon geirriteerd. Zelfs 2 weken na het overlijden van haar kalfje is ze nog niet haar zelf. Echt moeiliijk om te zien, en ondanks dat dolfijnen kalfjes in het wild ook vaak overljden, vraag je je wel af of het wel zo goed is om dolfijnen in zo'n omgeving te houden. De overlevings kans van zo'n jong dolfijntje is 50%.
In het wild heeft de moeder de keus met welke dolfijnen ze optrekt, er zijn geen muren om tegen aan te botsen, en in een dolfinarium hebben ze deze keuze niet... en ongelukken gebeuren makkelijk...

Daarbij is het wel fijn dat het heel goed gaat met het kalfje van Ariel, ze zwemt lekker zelf rond en speelt heel leuk met Pärla. Ze heeft echt een eigen willetje en gaat zelf naar Pärla toe als ze daar zin in heeft.

3 hele drukke en vermoeiende weken later ben ik weer lekker thuis, de eerste 2 dagen heb ik vooral veel geslapen... ik was zoo moe! Maar het was erg leuk om dit werk op me te nemen en een hele goede ervaring!

En nu moet ik weer vanalles gaan regelen! Ben weer veel aan het solliciteren, spullen verkopen, noem maar op. Plan op het moment is: naar Nederland verhuizen in September en tijdelijk bij mijn moeder intrekken, vanuit daar solliciteren en orienteren. Michael gaat werk zoeken in de buurt, en visums regelen voor wat verdere locaties (Canada, Nieuw Zeeland, etc.).
Maar ik ben ook uitgenodigd voor een sollicitatie gesprek in Belfast Ierland voor een hele leuke baan, dus hoop eigenlijk daar naartoe te kunnen, maar dat is nog even afwachten! Nu eerst hier alles regelen, spullen verhuizen, nog even een maandje op de school werken, en hopelijk kunnen we nog een korte vakantie naar Noorwegen tussendoor plannen.
En aangezien ik nooit klaar ben met leren, volg ik momenteel 5 online cursussen, en heb ik al wat praktische cursussen op de planning staan ;)!

Ik hoop dat ik tijd heb om jullie allemaal in Nederland te zien na September!

Ohja! Vergeet ik bijna het 'adder in de muur' verhaal. Nou... heel kort! Er woonde een zwarte adder in onze muur, iedere dag lag ze lekker te zonnenbaden voor onze voordeur waarna ze snel in onze muur verdween. Nou zien we hier veel ringslangen (niet giftig) en die vind ik hartstikke leuk, maar deze adder is wel giftig, en ik ben vooral bang dat Amber wordt gebeten en het niet overleefd.... (ze blijft wel aardig uit de buurt, maar toch). Dus na ruim een week heeft Michael de adder in een emmer gevangen en weer uitgezet aan de andere kant van het meer (hij voelde zich helemaal Steve Irwin haha).

En nu ga ik echt stoppen! Hopelijk tot snel!

XXX van ons drietjes!